We'll always have Paris

In een beschaafd land bestel je, als toerist, bij de receptie van het hotel een taxi voor de volgende ochtend en dan staat er ook gewoon eentje op het afgesproken tijdstip te wachten. Niet in Parijs. (Rot Fransen!)

Omdat er in de lobby van het hotel al een aantal mensen een uur zaten te wachten op hun taxi, besloten wij dus dan toch maar te gaan lopen. Nu had ik, als voorbereiding op de reis naar Parijs, de kaart al aardig bestudeert en zat de route van hotel naar kantoor wel in m'n hoofd. Buiten kon ik, dankzij de zon, eenvoudig de juiste richting bepalen en zo ging ik voorop, in zuidoostelijke richting. Een collega, die een navigatiesysteem bij zich had, kreeg pas na een half uur eindelijk een gps signaal en zijn conclusie was dat we inderdaad de goede kant op liepen.

Buiten was het naast zonnig en droog, vooral koud. En dat was wel erg aangenaam, want daardoor was het gesjouw met baggage goed vol te houden, zonder gelijk te drijven in het zweet.


Nadat we eenmaal de Seine over waren gestoken (via een brug) was het nog maar een kwartiertje lopen tot we bij het hoofdkantoor waren. Eigenlijk wel jammer, want ik had nog best wel verder willen lopen. Maar mijn collega's waren het lopen na anderhalf uur echt wel zat.

Na een zinvolle workshop, onderbroken door een lunch in een knus eetcafe op de hoek van de straat, werd het tijd om richting het treinstation te gaan. De assistente van onze gastheer was er niet in geslaagd om een taxi zover te krijgen dat 'ie ons ophaalde. Gelukkig kon onze gastheer de auto van de directeur lenen en hij bracht ons naar een metrostation, vanwaar volgens de website wel metro's zouden rijden. En daar had hij gelijk in, want na tien minuten kwam er zowaar een metro aan.
Een stampvolle metro. Ik heb me daar samen met 1 collega (eentje bleef achter in Parijs) in weten te wurmen. Ons voorbeeld werd door nog een aantal Fransen gevolgd en als iedereen z'n adem even inhield, dan konden de deuren net dicht. Bij elke halte wisten zich er steeds meer mensen in het metrostel te proppen en op een gegeven moment wist ik niet zeker of m'n voeten nog wel de grond raakten. Nu stak ik met m'n lengte toch al boven alle Fransen uit, maar op dat moment voelde ik me toch wel een reus. Een platgedrukte welliswaar, maar toch een reus.

Op de halte waar we er uitmoesten bleek dat die leuke vrouw, die bijna de hele reis inning tegen me aangedrukt stond, toch nog los van me kon komen. Onbegrijpelijk natuurlijk en ze zal er inmiddels vast wel spijt van hebben.

Met nog bijna 2 uur te gaan tot de Thalys zou vertrekken, waren we lekker op tijd op Gare du Nord. En wat is dat grooooooooooooooooot. Ik vond A'dam Centraal een groot station, maar dat is echt een dwergstationnetje, met slechts 18 perrons. Nee, op Gare du Nord hebben ze er op z'n minst 44.

Na een niet vies bakje koffie en wat heen en weer geslenter zijn we maar bij een gezelligheidspaal gaan staan. Tenminste, dat lijkt me wel een mooie naam voor zo'n ding.


Echt een geweldig concept, op een steenkoud station, palen neerzetten die heerlijke warmte uitstralen en waar mensen gezellig omheen kunnen staan, om warm te blijven tijdens het wachten. Lekker knus.

De Thalys vertrok op tijd en de in Belgie opgelopen vertraging bleek in Amsterdam teruggebracht te zijn tot een kwartier. In Rotterdam moesten de mensen wel bijna uit een rijdende trein springen, want zoals aangekondigd, bleef 'ie daar maar een minuut staan. Na aankomst op A'dam CS nog even een trein naar Haarlem pakken en twintig minuten lopen van station naar huis. En daarmee was het Parijsavontuur afgesloten.

Conclusie:
Rot Fransen, ver lopen, innig en knus.

Kortom, voor herhaling vatbaar.